به حال و هواي کبوتران حرمت رشک مي برم .

و به حس و حال آن طوافگران فرشته آسا غبطه مي خورم .

و از اين هرزه گردي و زمين گيري و بي بال و برگي خودم غصه دارم .

دوست دارم مثل حافظ ادعا کنم :

تا دل هرزه گرد من رفت به چين زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمي کند .

اما اين دل هرزه گرد ، اين کبوتري که هر روز بر بام تازه اي مي نشيند ، اين کبوتري که هر جا ، به طمع دانه اي فرود مي آيد ، دست اين آرزو را مي بندد و پاي اين اميد را در گل مي نشاند .

کاش مي شد که اين کبوتران دل ، يکه شناس حرم تو باشد .

کاش مي شد که جز آستان تو ، هيچ تصويري قاب چشمهايش را پر نکند .

کاش مي شد که اين دل ، هماره حرم تو را پاس بدارد و همه جا را حريم تو بينگارد – که هست .

کاش مي شد که اين کبوتر دل جز از دستهاي مهربان تو دانه بگيرد و جز آغوش مهر تو لانه نپذيرد. کاش مي شد که اين کبوتر دل ، مقيم مستدام کوي تو باشد و دام هيچ غريبه اي را بر بام آشناي تو نگزيند .

کاش مي شد که هر روز ، نه يک بار، که هزار بار دور حرم تو چرخيد و سينه را از عطر حضور تو پر کرد و چشم را از تصوير جمال تو آکند .