حکیم ابوالقاسم فردوسی

و باز گویه هایی از زنان اصیل ایرانی

شیرین در بارگاه شیروییه می گوید :

مرا از هنر ، موی بُد در نهان***که او را ندیدی کس اندر جهان

... بگفت این و بگشاد چادر زروی *** همه روی ماه و همه مشک موی

نه کس موی او پیش از این دیده بود*** نه از مهتران نیز بشنیده بود

******

دلدادگی رودابه به سیاوش

همه روی پوشیدگان را زمهر *** پر از خون دلست و پر از آب چهر 

پس پرده پوشیدگان را ببین *** زمانی بمان تا کنند آفرین

******

رفتن بیژن به دیدن منیژه دختر افراسیاب

بپرده درون دخت پوشیده روی*** بجوشید مهرش دگر شد بجوی

******

تهمینه در برابر رستم می گوید :

کس از پرده بیرون ندیدی مرا*** نه هرگز کس آوا شنیدی مرا

******

منیژه می گوید :

منیژه منم دخت افراسیاب *** برهنه ندیده رُخم آفتاب

******