در گذري از تاريخ اين مرز و بوم آدمهايي بودند که شهامت تمامي بشر را در خود خلاصه داشتند.

در سينه اين آدمها دلهايي بود که عشق را افتخار مي دانستند. عشقي داشتند که جز به خون رنگين نمي شد و جز به اشک سيراب نمي گشت.

دلي به وسعت دريا و عشقي به شکوه کهکشانها و چهره هايي به تازگي گلهاي بهاري.

عطر نفسشان مثل شب بوها هوا را پر مي کرد.

و شب از آنها پر بود. از سايه هايشان، از صدايشان، از عطرشان، از اشکشان و از.... خدايشان.

ماه با آنها اشک ريخت و مهتاب در نگاهشان درخشيد، ستاره ها در اشکهايشان چکيدند و ابرها حريرهايي شدند تا گونه هاي ژاله پوش آنها را پاک کنند اما در کوهپايه استوار قامتشان چون مه نشستند و محو شدند.

و اکنون روزهايي که دفتر اين تاريخ بسته شده ولي هنوز در باغ شهادت باز است .